:: เราหลงลืมกฎอันเป็นสากล กฎแห่งการกระทำ หรือกฎแห่งกรรมที่เราต่างก็ได้ยินได้ฟังกันมา กฎที่สอนเราว่าเราทำสิ่งใดเราก็จะได้รับผลของสิ่งนั้น
ถ้าเราให้ความสุขเราย่อมได้รับความสุข ถ้าเราให้ความทุกข์เราก็ต้องได้รับความทุกข์ด้วยเช่นกัน ดังนั้นหากใครบางคนให้ความทุกข์กับเรา นั่นย่อมแปลว่าเราเองเคยให้ความทุกข์แก่เขามาก่อนหน้านั้น

           :: ใช่สิ่งนี้บางครั้งยากจะเข้าใจ และก็ยากที่จะทำใจยอมรับ แต่ด้วยความเข้าใจในสิ่งนี้ มันจะทำให้เราเข้าใจว่า ทำไมเราถึงควรจะต้องให้อภัยตนเอง มากกว่าที่จะต้องไปให้อภัยใครอื่น เพราะในความเป็นจริง ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตของเรา ล้วนแล้วแต่เป็นผลจากการเลือก การตัดสินใจทำอะไรบางอย่างของเราเอง
      

            :: ดังนั้น เป็นเราเองที่ต้องมีส่วนรับผิดชอบ ในสิ่งเหล่านั้น และดังนั้นถ้ามีอะไร ที่ไม่ถูกต้องเกิดขึ้นกับเรา เราจึงให้อภัยตนเอง แต่ถ้าหากสิ่งนี้ยากเกินไป สำหรับเราที่จะเชื่อหรือยอมรับ ก็ขอให้เรามาพิจารณาในอีกประเด็นหนึ่งของการให้อภัยเอาละ….ใครบางคนทำตัวไม่ดีเลยกับเรา พูดจาลบหลู่ดูหมิ่น หรือแสดงท่าทางก้าวร้าวกับเรา นั่นเป็นปัญหา ของเขาปัญหาเชิงพฤติกรรม ปัญหาของการไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตนเอง มันไม่ใช่ปัญหาของเรา

             :: ถ้าใครบางคนมีปัญหา แล้วก็พยายามยัดเยียด หรือโยนปัญหามาให้แก่เรา แล้วทำไมเราต้องรับสิ่งนั้นเข้ามาเราเอามันมาคิด เราเก็บมันไว้ในใจเรา เฝ้าแต่พร่ำบ่นถึงสิ่งนั้น นี้เป็นความผิดพลาดของเรา เราพลั้งเผลอไปรับเอาความทุกข์เข้ามา

             :: สิ่งหนึ่งที่เราต้องไม่ลืมก็คือ ความทุกข์เป็นผลของวิธีคิด วิธีมอง หรือวิธีที่เรารับรู้ต่อสิ่งต่างๆความทุกข์เป็นสิ่งสร้างของเราเอง ถ้าเราเลือกมัน แน่นอนว่าเราย่อมเป็นทุกข์

ดังนั้น ฉัน… ให้อภัยตนเอง นั่นคือ การแสดงออกซึ่งความรักที่เรามีให้กับตัวเรา มันหมายถึงการให้โอกาส แก่ตนเองที่จะเปลี่ยนแปลงแก้ไขสิ่งที่ผิดให้ถูกต้อง

การให้อภัยตนเอง ไม่ใช่เพียงแต่พูดว่า  ให้อภัย แต่หมายถึงการมีความมุ่ง,มั่น ตั้งใจ สัญญากับตนเองว่าจะไม่ทำสิ่งนั้นอีกแล้ว ด้วยการให้อภัย เราก็จะสามารถ ปลดปล่อยตนเอง ออกจากอดีต จากความคิด ความทรงจำที่เจ็บปวด